cj nl © 10 april 2015 over humanisme, democratie en desalnietteplus
met dank m'n lief, voor correctie, maar vooral reflectie
elke aanname of axioma van dit gedachtegoed kan alleen holistisch worden gezien
met die feilbaarheid dientengevolge, kan daarom niet losgekoppeld worden, dat het geheel altijd meer moet zijn dan de som der delen
de realisatie van dit gedachtegoed is alleen mogelijk met ´n uitgebreide grondwetswijziging, gebaseerd op dit humanistisch democratische principe, dat dus deels gebaseerd is op, maar ook ´n reactie is op de huidige economisch democratische grondwet
de grondwetswijziging is nodig, om de steeds ziekere geldstromen in de huidige structuren, te veranderen, naar een bestaan voor iedereen op gelijkwaardige basis, en op basis van rechtsgelijkheid voor iedereen, veranderd op een pacifistische manier; een gewelddadige revolutie of oorlog hoeft daarvoor helemaal niet perse te worden gevoerd
veiligheid mag niet vallen onder het ministerie van veiligheid en justitie en zou moeten verhuizen naar het ministerie van defensie (apr 2016)
(10 oktober 2015)
onlosmakelijk van elkaar:
humanisme en economie
Mateloos geïrriteerd, lezend in 'eigentijds humanisme' / "onze uitgangspunten" van het humanistisch verbond (amsterdam 2015), waarin van alles staat waar humanisme voor staat. Dat is bekend ja, maar wat doe je er aan? Hoe verleg en verander je de veantwoordelijkheid van het collectief, om het individu daarin te kunnen laten bloeien?
Op pag. 9 staat: een goed leven is meer dan economische welvaart. En daaromheen wervelen de uitspraken zich op niveau 2 en hoger van de piramide. Maar als niveau 1 van het huidige economisme de bovenliggende waarden, in dit boekje omschreven, steeds meer uitholt, wat moet je dan met deze matheid?
Blijf verdikkeme absoluut en alleen maar terugblikken naar de afgelopen decennia en eeuwen. Alles van vóór de ontzuilingstijden, én de zuilen waarin we nu weer terecht zijn gekomen, steeds meer in richting ondemocratische en financiële onrechtvaardigheden van 'n elitair, dictatoriaal, aristocratisch en/of crimineel systeem.
Onderstaand overzichtje toont onmiskenbaar de onrechtvaardige economische verschillen van landen onderling over de wereld, maar ook de sluipende teloorgang van (financiële) gelijkwaardigheid van burgers onderling, in vele westerse landen. Een gelijkwaardigheid die relatief was na de tweede wereld oorlog, en die nu sinds de liberaliseringsgolf begin jaren 80 in rap tempo naar alle tijden van voor 1945 in rap tempo terug keert. Niet het bbp of bnp mogen hierin bepalen, edoch de SPI en GINI getallen. Alles onder het mom van een humanistisch gedachtegoed.
Eerst de economie, de rechtvaardigheid daarin, pas dan kun je 't hebben over veiligheid, zekerheid, sociaal contact, waardering, ontkenning, ontplooiing, van het individu en van het collectief. etc, etc.
De staatsvorm behoeft een nieuw economisch model, moet daarin worden herzien, onder leiding van door een (ev. referendaal) voortgebracht nationaal dialoog sextet (en meer)
(zónder bankiers, politici, bestuurders en rechters, maar met een vakcentrale, werkgeversorganisatie, orde van advocaten, mensenrechtenorganisatie, filosofen, kunstenaars en enkele wetenschappers)
cj heerlen nl © 11 april 2015
- aanleiding voor deze webpagina, was de voorbereiding van de inleiding van ´n thema voor ´n bijeenkomst van humanisten hier rond het drielandenpunt
- gespreksonderwerp was ´n artikel over metamodernisme uit de groene amsterdammer, 2013
- vanuit dit artikel over postmodernisme en (meta)modernisme, in combinatie met de humanistische indeling (van bijvoorbeeld Ton Vink en Richard Rorty) van het individu en het collectief, en dus bezien vanuit het gekozen artikel rondom ironie en oprechtheid werd dit in deze inleiding gezet en kwam de matrix tot stand
- vanuit de matrix bleef 'n vraagteken over, en vloeide ter verduidelijking voor het gezelschap 'n stukje 'kort door de bocht'-visualiseringskeuze voort:
- binnen die regionale context hier in de euregio met beeldbepalende architectuur die 'n rol spe(e)l(d)en binnen de architectuurdebatten, links pomo, rechts memo (echt niet politiek gekleurd en/of gepositioneerd) is deze site verder uit te breiden
- mijn horizon ligt binnen de veranderende architectuurstromingen van deconstructivisme, blob/bulb, en vele andere (architectuur)stromingen later, samen met bovenstaande rigide tweedeling, waarin ik meer dan een kompas benodig; niet binnen een steeds veranderend (wereld)beeld, maar wel binnen 'n steeds fluïder wereldbeeld
- door dit in elkaar vloeien van opvattingen en van productie en vormgeving van gebruik van (roerende en onroerende) goederen, heb ik dus met mijn beperkte kennis en vaardigheden in dit korte tijdsbestek waarin ik besta, een basismechanisme en valbeveiliging nodig, om van de levens-evenwichtsbalk-oefening geen gevaar, maar nou net een uitdaging te blijven zien
- in de wetenschap dat het vraagteken hierboven altijd zal blijven bestaan om te blijven modelleren en vorm te geven, beweegt dit parallel aan de civilisatie waarin eenieder van ons wordt geboren, mag deelnemen en met hopelijk genoeg goeie herinneringen uiteindelijk 'n meerwaarde achter laat
- binnen dit geheel, heb ik 't nodig te bekijken hoe deze twee vormstijlen zich tot elkaar verhouden en waarom in mijn wereldbeeld zij zich (in de afgelopen 35 jaar) niet zozeer steeds verder jammerlijk van elkaar bewegen........ maar vooral de UniekE relatieve gelijkheid in de samenleving, en daarmee geluksfactor, alsmaar zie afkalven.
Over 1/2 of hele generatie (da's dus zodadelijk) is die unieke gelijkheid (lees: ongelijkheid en onrechtvaardigheid) weer op het niveau, zoals die vanaf de Neanderthalers en daarvoor, met oorlogen, dictaturen en vooral elitaire aristocratische staatsvormen waren.
- 2015 04 29
Laatst schreef ik aan m'n penvriendin, die nu in Australië woont, waarmee ik nu zo'n anderhalf jaar weer contact heb en haar ken van de lagere school, en toen op haar smoor was, dat ik toen al ruim van te voren als elfjarige, aan het begin van de zesde klas (nu groep acht), wist, hoeveel pijn de toen aankomende zomervakantie zou opleveren. Afscheid van die lagere school, al die bekende mensen, onbekende toekomst.
Dat vooruitziende gevoel komt nu altijd weer al enkele malen per decennium terug. Te weten afscheid te mogen nemen van dingen, situatie, mensen die je dierbaar zijn, waarvan je houdt, die je zou willen blijven omarmen.
Zo'n heftige, en ook nog, nee zeker niet tergende, 7 jaar lang durende, afscheidszoen was die met m'n pap. Misschien wel omdat hij niet behoorde tot het geslacht waarmee ik niet zozeer een haat-liefde, maar eerder een vreemde verhouding heb, en dat dus mijn vader, in een andere context, anders dus, thuis hoorde.
Na al deze meanderende bewegingen, ontstaan de steeds groter wordende abstracte herinneringen die overblijven van dit soort relaties, situaties, visualisaties. Niet zijnde, voor anderen misschien juist zeer, zwaarmoedig. Slechts bewustwordingsprocessen binnen grijzer wordende koesteringen, richting 'n afgebakende illusionaire betrekkelijkheid van je eigen bestaan. De wereld draait na jou gewoon door. Daarin alleen voor jezelf iets achter te laten. Niet voor je omgeving of de ander die wat voor je betekent. Nee voor jezelf, omdat dat 't enige is wat tot 't allerlaatste moment overblijft, waarop je de laatste gedachtetocht eruit gooit.
Dat laatste onbeduidende momentje, die tot moes geslagen laatste seconde, wil je toch graag met enige gepaste trots, in elkaar ensceneren. Daar ben je tenslotte je ultra-excistentie mee bezig. Gepast, omdat trots over kan slaan. Erkenning zoekt iedereen, ondanks wetende dat zo'n moment wel altijd heel kort duurt. Want die is van anderen, en die hobbelen daarna weer gewoon langszij, of juist niet, verder. Blijf je weer alleen achter met die trots, om naar het volgende betrekkelijke, door drijfveren gedreven trotsmomentje te snellen. Korte termijn-geheugen eenieders. Vooral contrasten daarin. Zoektocht, kruispunten, steeds weer nieuwe inzichten, ontwikkelingen, met de kennis van nu was je ergens anders uitgekomen. Spiraaltje rond, als je ermee tevreden zou zijn. Maar dat past natuurlijk niet binnen je ambitietjes.
Niet zozeer de eigen betrekkelijkheid, of de manier waarop het nu van iedereen de geschiedenis al bepaald, maar de wetenschap dat iédereen, die zich daarin beweegt, slechts als 'n miniem deeltje, die betrekkelijkheid van jou alleen, met miniem verstand (nou goed dan, ook met wat gevoel) alleen maar bescheiden opstellen. Autointegriteit.
En daar ben ik weer terug op dat artikel over ironie en oprechtheid. Steeds maar dat schommelwipglijbaanbestaan.
Maar zoals al gezegd, die ironie mag je gelukkig laten zien binnen je intimi. Naar jezelf, of je partner. 't Wordt al lastig richting vrienden, familie, kennissen waarmee je 'n relatie hebt. En al helemaal naar de zogenaamde samenleving, in zoverre die definieerbaar is, waarin we ons bewegen.
Daar waarin je minder verantwoording hoéft af te leggen, namelijk binnen dat, waarin je zelf beweegt, daarin mag onbeperkte ironie. Noem ´t keuzevrijheid, waar iedereen recht op heeft, als die er al toe in staat is. Alleen wordt dat wat gecompliceerder als je omgeving daarin een rol gaat spelen. Dan lijkt daarin wel een verantwoordelijkheidsaspect zichtbaar te worden. En dat ligt gedeeltelijk vast in bijvoorbeeld geschreven en ongeschreven wetmatigheden.
Alsmaar op zoek naar bevrediging. Koesteren zou daarbij zoveel makkelijker kunnen. Daar hoef je geen afscheid van te nemen. Dat heb je. Des te makkelijker te vergeten hoe je dat zou moeten vasthouden, welke moeite 't kost, bij verlies, terug te zouden moeten winnen, of zelfs krampachtig vast te houden in de herinnering en daarmee wetende op termijn te laten ontglippen. Termijndenken heeft iets terminaals.
Steeds maar weer geconfronteerd te worden met de relativiteit van het bestaan, om er dan maar om die reden op los te leven, zijnde tragisch, in combinatie met de wetenschap dat kennis, ervaringen, inzichten en vaardigheden zulke beperkte mogelijkheden bieden, steeds weer opnieuw weigerend dat in te zien, en verder te bewegen op die eindig deinende schuit met boeg richting dat tropische landschap van azuurblauwlauwe messcherpe rifkliffen. Achter die horizon voor je uit ligt bijna hetzelfde als de horizon die achter je ligt, die je hebt achtergelaten.
Tot slot: Zoals ´n goeie vriend van me er op blíjft hameren, is het humanisme geen overtuiging maar ´n houding !!! (20150602)